Μια εικόνα από το μετρό της Αθήνας κάνει τον γύρο των social media — ένα νεαρό κορίτσι, χαλαρό, ανεβάζει τα πόδια της στο κάθισμα. Κανείς δεν αντιδρά. Καμία παρατήρηση, κανένα βλέμμα αποδοκιμασίας. Μια μικρή σκηνή που όμως λέει πολλά για το πού έχουμε φτάσει.
Η δημοσίευση της Ευαγγελίας Παπαγιάννη, αυτόπτη μάρτυρα του περιστατικού, δεν μιλά για «καλούς τρόπους», αλλά για νοοτροπία, συνείδηση και ευθύνη. Για το πώς η αδιαφορία για τον κοινό χώρο αντικατοπτρίζει την αδιαφορία για τον άνθρωπο.
«Το κάθισμα που πατάς με τα παπούτσια σου, το ρούχο του επόμενου το αγγίζει. Κι αυτό πάει στο σπίτι, στο παιδί, στην αγκαλιά. Δεν είναι θέμα συμπεριφοράς, είναι θέμα υγείας, σεβασμού και παιδείας», γράφει χαρακτηριστικά.
Πίσω από το απλό περιστατικό κρύβεται κάτι μεγαλύτερο: μια γενιά που μεγάλωσε χωρίς καθρέφτη, σε έναν κόσμο όπου το “να φανώ” έγινε πιο σημαντικό από το “να υπάρξω”. Μια κοινωνία που διστάζει να μιλήσει από φόβο μήπως “παρεξηγηθεί”.
Το κορίτσι στο μετρό δεν είναι το πρόβλημα — είναι το σύμπτωμα.
Η σιωπή των γύρω, όμως, είναι η πραγματική ασθένεια.
Γιατί όταν πάψουμε να υπερασπιζόμαστε τα μικρά,
χάνουμε σταδιακά και τα μεγάλα.
