Ήταν το 1972, μια περίοδος σκοτεινή για την Ελλάδα, όταν ο Διονύσης Σαββόπουλος έγραψε το τραγούδι που έμελλε να γίνει σύμβολο αντίστασης, ελευθερίας και λαϊκής ψυχής — το «Ζεϊμπέκικο», γνωστό σε όλους ως «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια».
Το τραγούδι δεν ήταν απλώς μια καλλιτεχνική στιγμή. Ήταν προσωπική εξομολόγηση. Ο Σαββόπουλος άντλησε έμπνευση από τις προσφυγικές ρίζες της οικογένειες του – τον πατέρα του από την Κωνσταντινούπολη και τη μητέρα του από τη Φιλιππούπολη – μετατρέποντας τη νοσταλγία σε μελωδία.
Η συνεργασία με τη Σωτηρία Μπέλλου ήταν το καθοριστικό σημείο. Ο Σαββόπουλος θυμάται ότι, μόλις εκείνη μπήκε στο στούντιο, κατάλαβε πως είχε μπροστά του μια φωνή που μπορούσε να αγγίξει το κοινό βαθύτερα από κάθε ποίηση. Όταν τελείωσε η ηχογράφηση, η Μπέλλου γύρισε και του είπε με το γνωστό της χιούμορ:
«Ουφ, βρε Διονύση, με έκανες και τραγουδάω ποπ!»
Μια ατάκα που αποτύπωσε τη χημεία και τον σεβασμό μεταξύ τους.
Η σκηνή αυτή παρουσιάστηκε χρόνια αργότερα στο ντοκιμαντέρ «Χαίρω πολύ, Σαββόπουλος» του Λάκη Παπαστάθη, που προβλήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη. Ο ίδιος ο Σαββόπουλος, παρών στην προβολή, μοιράστηκε συγκινημένος ιστορίες από τη δημιουργία του τραγουδιού και μίλησε για τη «σκυταλοδρομία μνήμης και τέχνης» που κουβαλά μέσα του.
Πενήντα χρόνια μετά, το «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια» παραμένει ένα διαχρονικό έργο — ένας μουσικός καθρέφτης της Ελλάδας που παλεύει, θυμάται, ταξιδεύει και τραγουδά.
🎵 Ένα τραγούδι γραμμένο σε εποχή φίμωσης, που συνεχίζει να μιλά με ελευθερία και ψυχή σε κάθε γενιά.
