Τα live-action ριμέικ της Disney πάντα προκαλούν αντιδράσεις, αλλά καμία ταινία δεν έχει συγκεντρώσει τόση πολιτική και καλλιτεχνική αντιπαράθεση όσο η νέα εκδοχή της «Χιονάτης και των Επτά Νάνων». Το ερώτημα είναι: έχουμε κουραστεί από τις πριγκίπισσες της Disney ή αυτή η ταινία ήταν εξαρχής καταδικασμένη να διχάσει;
Από το κλασικό παραμύθι σε μια πολιτική αλληγορία
Η πρωτότυπη «Χιονάτη» του 1937 θεωρείται ορόσημο στην ιστορία του animation και η μεταφορά της σε live-action ήταν εξαρχής μια ριψοκίνδυνη κίνηση. Ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα της νέας εκδοχής είναι η ασαφής ταυτότητά της.
Η ταινία φαίνεται να ακολουθεί δύο αντίθετες προσεγγίσεις ταυτόχρονα. Από τη μία, ξεκινά με μια ριζοσπαστική αφήγηση, όπου το βασίλειο της Χιονάτης παρουσιάζεται ως κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης, μέχρι που η βασίλισσα (Γκαλ Γκαντότ) συγκεντρώνει τον πλούτο στα χέρια της, σε μια σαφή πολιτική αλληγορία. Η ίδια η Χιονάτη (Ρέιτσελ Ζέγκλερ) δεν παίρνει το όνομά της από το χρώμα του δέρματός της, αλλά από μια χιονοθύελλα τη μέρα της γέννησής της.
Αλλά μετά… η ταινία αλλάζει ύφος. Όταν η Χιονάτη φεύγει στο δάσος, η ιστορία ξαφνικά επιστρέφει στη νοσταλγία του κλασικού παραμυθιού. Υπάρχουν σκηνές αντιγραμμένες σχεδόν καρέ-καρέ από την ταινία του 1937, ενώ το δάσος μοιάζει περισσότερο με θεματικό πάρκο. Οι νέοι, CGI νάνοι έχουν δεχθεί έντονη κριτική για την περίεργη αισθητική τους, καθώς φαίνονται αφύσικοι και άψυχοι.
Μια ταινία που θέλει να τα έχει όλα, αλλά δεν πετυχαίνει τίποτα
Το βασικό πρόβλημα της νέας «Χιονάτης» είναι ότι δεν παίρνει σαφή κατεύθυνση. Από τη μία, προσπαθεί να παρουσιάσει μια σύγχρονη, δυναμική ηρωίδα που συμμαχεί με έναν ηγέτη επαναστατών αντί να περιμένει τον πρίγκιπα. Από την άλλη, δεν τολμά να απομακρυνθεί από την παραμυθένια γοητεία της πρωτότυπης ταινίας.
Αυτό δημιουργεί ένα φιλμ διχασμένο, που τελικά δεν ικανοποιεί κανέναν. Οι λάτρεις των κλασικών ταινιών Disney θα βρουν τις αλλαγές υπερβολικές, ενώ όσοι περίμεναν μια πιο τολμηρή προσέγγιση θα απογοητευτούν από το γεγονός ότι η ιστορία παραμένει εγκλωβισμένη στη σκιά του παρελθόντος.
Η νέα «Χιονάτη» δεν είναι η χειρότερη ταινία της Disney, αλλά είναι σίγουρα μία από τις πιο αμήχανες. Δεν καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στη νοσταλγία και την ανατροπή, με αποτέλεσμα να μοιάζει αντιφατική και αποπροσανατολισμένη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσει να συζητιέται έντονα, όχι μόνο ως κινηματογραφικό έργο, αλλά και ως αντανάκλαση των πολιτισμικών και ιδεολογικών συγκρούσεων της εποχής μας.
