Σαν σήμερα, 12 Νοεμβρίου 1942, στη Θεσσαλονίκη, γράφτηκε η πρώτη σελίδα ηρωισμού στην ιστορία του ελληνικού Πυροσβεστικού Σώματος.
Ο δόκιμος πυροσβέστης Β’ τάξεως Κωνσταντίνος Πούλιος έπεσε εν ώρα καθήκοντος, προσπαθώντας να σβήσει μια μεγάλη φωτιά σε διώροφο κτίριο — σε μια Ελλάδα που βρισκόταν ακόμη στη σκιά της Κατοχής.
Η θυσία του, η πρώτη επίσημα καταγεγραμμένη απώλεια πυροσβέστη στην υπηρεσία, έγινε σύμβολο αυτοθυσίας και αφοσίωσης.
Με ελάχιστα μέσα, χωρίς εξοπλισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, ο Πούλιος μπήκε στις φλόγες έχοντας για ασπίδα μόνο το καθήκον.
Η εικόνα του νέου πυροσβέστη που δεν υποχωρεί μπροστά στον κίνδυνο καθόρισε τη φιλοσοφία ενός ολόκληρου Σώματος:
👉 να μπαίνουν εκεί όπου όλοι οι άλλοι βγαίνουν.
Από τότε, η 12η Νοεμβρίου καθιερώθηκε ως Ημέρα Μνήμης Πεσόντων Πυροσβεστών.
Μια μέρα σιωπηλής ευγνωμοσύνης για όσους χάθηκαν στις φλόγες, στις πλημμύρες, στις επιχειρήσεις διάσωσης και στα τροχαία.
Δεν είναι γιορτή, είναι υπόσχεση — μια υπενθύμιση του όρκου που δίνουν όσοι φορούν τη στολή με το έμβλημα της φωτιάς:
να υπηρετούν τη ζωή, ακόμη κι αν χρειαστεί να ρισκάρουν τη δική τους.
Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, σήμερα, ηχεί το “παρών” για τους αφανείς ήρωες του Πυροσβεστικού Σώματος.
Για εκείνους που άφησαν πίσω τους μόνο στάχτες και μια αιώνια φλόγα μνήμης.
