Σαν σήμερα, το 1825, η «Γενική Εφημερίς της Ελλάδος» δημοσιεύει για πρώτη φορά ένα ποίημα που ξεπέρασε τα όρια της λογοτεχνίας και καθιερώθηκε ως διαχρονικό σύμβολο του ελληνικού έθνους: τον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού.
Ο νεαρός ποιητής, μόλις 25 ετών, εμπνεύστηκε το έργο από τις ηρωικές μάχες και τις θυσίες της Ελληνικής Επανάστασης, γράφοντάς το στη Ζάκυνθο τον Μάιο του 1823. Σε 158 τετράστιχες στροφές, ο Σολωμός δεν εξυμνεί απλώς την Ελευθερία ως ιδέα, αλλά την προσωποποιεί σε μια μορφή ζωντανή, αιματοβαμμένη και ιερή. Οι στίχοι του αναβιώνουν γεγονότα όπως η Άλωση της Τριπολιτσάς, τα Δερβενάκια και το Μεσολόγγι, μετατρέποντάς τα σε σύμβολα ανδρείας και αυτοθυσίας.
Το 1828, ο Κερκυραίος συνθέτης Νικόλαος Μάντζαρος μελοποιεί το ποίημα για τετράφωνη ανδρική χορωδία, αντλώντας στοιχεία από την ελληνική δημοτική μουσική. Μετά από διάφορες επεξεργασίες, το 1865, η σύνθεση του Μάντζαρου καθιερώνεται με Βασιλικό Διάταγμα του Γεωργίου Α΄ ως Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας. Έναν αιώνα αργότερα, το 1966, ο ίδιος Ύμνος υιοθετείται και από την Κύπρο, ως κοινό σύμβολο ελευθερίας και ενότητας του ελληνισμού.
Το ποίημα του Σολωμού μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και συγκίνησε φιλέλληνες σε όλη την Ευρώπη, συμβάλλοντας καθοριστικά στη στήριξη του ελληνικού αγώνα για ανεξαρτησία.
Δύο αιώνες μετά, ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» παραμένει ένα πανανθρώπινο μήνυμα αξιοπρέπειας, θάρρους και πίστης, υπενθυμίζοντας μας πως η ελευθερία δεν είναι δεδομένη — αλλά καθημερινή κατάκτηση.
