Ήταν μια από τις πιο ιστορικές και φορτισμένες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, μόλις λίγους μήνες μετά τη σοβαρή επέμβαση bypass στο νοσοκομείο Χέρφιλντ του Λονδίνου, επιστρέφει στην Ελλάδα — και η χώρα ολόκληρη τον υποδέχεται με συγκίνηση, ενθουσιασμό και προσμονή.
Στην πίστα του αεροδρομίου Ελληνικού, το πλήθος φωνάζει συνθήματα, κρατά πανό, και περιμένει να δει τον πρωθυπουργό που πάλεψε με τον θάνατο να εμφανίζεται ξανά μπροστά του.
Όταν ο Ανδρέας κατεβαίνει τα σκαλιά του αεροσκάφους της Ολυμπιακής, κάνει μια απλή αλλά ιστορική κίνηση: γυρίζει, χαμογελά και με ένα νεύμα καλεί κοντά του τη Δήμητρα Λιάνη.
Η τότε νεαρή αεροσυνοδός πλησιάζει διστακτικά — κι εκεί, μπροστά στις κάμερες και το συγκεντρωμένο πλήθος, αποτυπώνεται μια εικόνα-σύμβολο, ένα καρέ που θα αλλάξει για πάντα τη σχέση πολιτικής και προσωπικής ζωής στην Ελλάδα.
Το «νεύμα του Ανδρέα» δεν ήταν μια απλή ρομαντική στιγμή, αλλά μια δήλωση ζωής. Μετά από μια μάχη για την επιβίωσή του, ο Παπανδρέου επιλέγει να επιστρέψει όχι μόνο ως πολιτικός ηγέτης, αλλά και ως άνθρωπος που δεν φοβάται να δείξει τα συναισθήματά του. Μια κίνηση που συνδύαζε θεατρικότητα, τόλμη και αυθεντικότητα.
Η πράξη αυτή δίχασε. Κάποιοι τη θεώρησαν ακατάλληλη για έναν πρωθυπουργό, ενώ άλλοι τη χαρακτήρισαν γενναία, ειλικρινή και ανθρώπινη. Η Δήμητρα Λιάνη από εκείνη τη στιγμή βρέθηκε στο επίκεντρο των φώτων, μετατρεπόμενη σε ένα από τα πιο συζητημένα πρόσωπα της δεκαετίας του ’80.
Χρόνια αργότερα, η ίδια αποκάλυψε πως το «νεύμα» δεν ήταν αυθόρμητο, αλλά προμελετημένο από τον ίδιο τον Ανδρέα:
«Μου είχε πει να περιμένω το σήμα του. Δεν φανταζόμουν όμως πως θα το έκανε μπροστά σε όλη τη χώρα. Ήταν μια μεγαλειώδης κίνηση, που άλλαξε τα πάντα στη σχέση μας και στην ιστορία».
Η στιγμή εκείνη στο Ελληνικό δεν ήταν απλώς μια σκηνή αγάπης — ήταν ένα πολιτικό γεγονός. Ένα σημείο καμπής που σηματοδότησε τη μετάβαση από τον Ανδρέα του ’81, τον ηγέτη της ελπίδας, στον Ανδρέα του ’90, τον άνθρωπο του πάθους, της προσωπικής έκφρασης και της δημόσιας ευθραυστότητας.
Μια κίνηση-μύθος, που έδειξε πως ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν υπήρξε ποτέ απλώς πολιτικός — ήταν ο άνθρωπος που ήξερε να σκηνοθετεί τη ζωή του σαν ιστορία.
