Δευτέρα, 30 Σεπτεμβρίου 1968. Το Δερβένι Κορινθίας συγκλονίζεται από μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες των ελληνικών σιδηροδρόμων. Η αμαξοστοιχία 304, που είχε σταματήσει αιφνιδιαστικά λίγο μετά την αναχώρησή της, χτυπιέται με ορμή από την «υπερταχεία» που ακολουθούσε. Ο απολογισμός ήταν βαρύς: 34 νεκροί, περισσότεροι από 120 τραυματίες και εικόνες που σημάδεψαν τη συλλογική μνήμη.
Το δυστύχημα έγινε την ημέρα που χιλιάδες ετεροδημότες επέστρεφαν από το δημοψήφισμα της Χούντας. Όλα ξεκίνησαν όταν ένας ναύτης λιποθύμησε μέσα σε βαγόνι της αμαξοστοιχίας 304 και ένας επιβάτης τράβηξε τον μοχλό κινδύνου. Το τρένο σταμάτησε απότομα πάνω στη γραμμή. Λίγα λεπτά μετά, το δεύτερο τρένο, που κινούνταν με ταχύτητα, το χτύπησε με σφοδρότητα, διαλύοντας βαγόνια και σκορπίζοντας τον θάνατο. Οι εφημερίδες έκαναν λόγο για «σκηνές κόλασης».
Μέσα από τα συντρίμμια αναδείχθηκε μια συγκλονιστική προσωπική ιστορία
ο 14χρονος Γιάννης κατάφερε να σώσει τη μικρή του αδελφή, τριών ετών, πηδώντας μαζί της έξω από το βαγόνι λίγο πριν τη σύγκρουση. Οι γονείς τους σκοτώθηκαν, αφήνοντας τα παιδιά ορφανά. Ο Γιάννης προβλήθηκε τότε ως «παιδί-ήρωας», όμως η ζωή του ακολούθησε δύσκολο δρόμο – αναμορφωτήριο, φυλακές, παραβατικότητα. Η Έλενα, αντίθετα, υιοθετήθηκε και μεγάλωσε σε πιο προστατευμένο περιβάλλον.
Δέκα χρόνια αργότερα τα δύο αδέλφια συναντήθηκαν ξανά. Η επανένωση γέννησε αρχικά συγκίνηση, αλλά σταδιακά εξελίχθηκε σε μια παθολογική σχέση που πέρασε τα όρια του επιτρεπτού. Η εξάρτηση και η αιμομιξία οδήγησαν σε μια ακόμα τραγωδία: στις 11 Φεβρουαρίου 1983, η 18χρονη Έλενα δολοφονήθηκε από τον 29χρονο αδελφό της, ο οποίος ομολόγησε ότι τη στραγγάλισε. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για γυναικοκτονία και αιμομιξία κατ’ εξακολούθηση.
Η υπόθεση, που ξεκίνησε με ένα εθνικό δυστύχημα, έκλεισε με ένα έγκλημα πάθους που συγκλόνισε την Ελλάδα. Χρόνια αργότερα, η ιστορία αναφέρθηκε στη σειρά «Ανατομία ενός εγκλήματος», θυμίζοντας πως πίσω από κάθε στατιστικό αριθμό θυμάτων, κρύβονται και προσωπικές διαδρομές ανείπωτου πόνου.
