Για περισσότερο από μισό αιώνα, ο Πατέρας Σπυρίδων ζει, εργάζεται και προσεύχεται σε ένα από τα πιο επιβλητικά μοναστήρια της Ελλάδας — την Παναγία τη Χοζοβιώτισσα στην Αμοργό. Σκαρφαλωμένο πάνω από το Αιγαίο, το μοναστήρι μοιάζει να αιωρείται ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα, σχεδόν αμετάβλητο εδώ και χίλια χρόνια.
Το Associated Press τον συνάντησε στον τόπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του, εκεί όπου η παράδοση, η πνευματικότητα και η ανθρώπινη πίστη συνυπάρχουν με το τοπίο. Ο ίδιος θεωρείται πια αναπόσπαστο κομμάτι του νησιού. Όταν πρόσφατα αναγκάστηκε να απομακρυνθεί για λόγους υγείας, η απουσία του έγινε αισθητή από όλους. «Το μόνο που ήθελα ήταν να επιστρέψω στο νησί μου, στην κοινότητά μου», είπε.
Η καρδιά της Αμοργού χτυπά στο μοναστήρι
Ο Πατέρας Σπυρίδων, που έγινε μοναχός αμέσως μετά το λύκειο το 1971, είναι σήμερα ένας από τους δύο μόνιμους κατοίκους του μοναστηριού. Μαζί του, ο Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου, πρώην επαγγελματίας του χώρου της μόδας, σήμερα βοηθός του και μελλοντικός μοναχός.
Καθημερινά, ο Σπυρίδων ξυπνάει στις 3 το πρωί για την πρώτη προσευχή και συνεχίζει με αφοσίωση μέχρι το βράδυ. Παράλληλα, υποδέχεται με χαμόγελο χιλιάδες προσκυνητές, τους προσφέρει νερό, παραδοσιακά γλυκά και σπιτική ρακή, και τους καθοδηγεί στο μικρό σκοτεινό παρεκκλήσι όπου βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα.
«Εδώ είναι το σπίτι μου, εδώ ανήκω», λέει ο ίδιος. «Νιώθω πληρότητα όταν βλέπω τους ανθρώπους του νησιού και τους προσκυνητές να ανεβαίνουν τα σκαλιά και να βρίσκουν παρηγοριά». Το μοναστήρι είναι, όπως λέει, “ένα οικουμενικό καταφύγιο”, όπου όλοι —πιστοί ή μη— μπορούν να νιώσουν τη χάρη της Παναγίας.
Παράδοση και πίστη στον ίδιο βράχο
Σύμφωνα με την παράδοση, το μοναστήρι χτίστηκε από Βυζαντινούς μοναχούς τον 9ο αιώνα, μετά από ένα θεϊκό σημάδι: ένα σκαρπέλο που βρέθηκε ψηλά στον βράχο υπέδειξε το σημείο ανέγερσης. Σήμερα, αυτό το εργαλείο και η εικόνα που μετέφεραν μαζί τους οι μοναχοί από τη Μέση Ανατολή παραμένουν στο παρεκκλήσι —σύμβολα πίστης, υπομονής και θείας καθοδήγησης.
Ο μοναχός που έγινε οικογένεια για το νησί
Η σχέση του Πατέρα Σπυρίδωνα με την Αμοργό είναι βαθιά. Οι κάτοικοι, ακόμα και όσοι δηλώνουν άθεοι, αναζητούν την ευχή και τη στήριξή του. Όταν απουσίασε για χειρουργικές επεμβάσεις, το νησί τον περίμενε —και εκείνος γύρισε, συγκινημένος και γεμάτος αγάπη.
«Δεν μετανιώνω που αφιέρωσα τη ζωή μου εδώ», λέει. «Βλέπω την κοινότητά μου σαν οικογένεια. Τα παιδιά τους θα μπορούσαν να είναι τα δικά μου. Χαίρομαι με τη χαρά τους και πονάω με τη λύπη τους».
Η φύση ως Θεϊκή Δημιουργία
Για τον Πατέρα Σπυρίδωνα, η προστασία της φύσης είναι ιερό καθήκον. «Η θάλασσα, τα βουνά, οι κοιλάδες… είναι δώρα Θεού. Ο άνθρωπος τα οφείλει να τα φροντίζει όπως φροντίζει τον κήπο του Παραδείσου», λέει.
Και αυτό κάνει κι εκείνος, διατηρώντας με ευλάβεια έναν τόπο που ενώνει την ιστορία, την πίστη και την ανθρώπινη ταπεινότητα — έναν τόπο όπου η παρουσία του Θεού γίνεται αισθητή σε κάθε πέτρα, σε κάθε προσευχή, σε κάθε ήλιο που ανατέλλει πάνω από το Αιγαίο.
