Μια απλή αλλά βαθιά συμβολική πράξη του Κωνσταντίνου Τσιφτσόπουλου στη Θεσσαλονίκη στάθηκε αρκετή για να ανοίξει ξανά τη συζήτηση για την προσβασιμότητα στην πόλη. Ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Αναπηρίας, ο ίδιος αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του: να φτιάξει μόνος του μια ράμπα σε ένα σημείο που για χρόνια αποτελούσε εμπόδιο για άτομα με αναπηρία, ηλικιωμένους και γονείς με καρότσια.
Μια ράμπα που φτιάχτηκε από ανάγκη – όχι από ιδέα
Στη συμβολή Βενιζέλου και Παπαδοπούλου, εκεί όπου η πόλη έδειχνε διαχρονικά την αδιαφορία της, ο Κωνσταντίνος πήρε εργαλεία, υλικά και αποφασιστικότητα. Με βροχή, κούραση και πείσμα, άρχισε να διαμορφώνει μόνος του ένα πέρασμα που κανείς αρμόδιος δεν είχε ενδιαφερθεί να αποκαταστήσει.
Κάτοικοι και επαγγελματίες της περιοχής έσπευσαν να τον βοηθήσουν. Άλλοι έδωσαν υλικά, άλλοι εργαλεία, άλλοι απλά τη στήριξή τους. Ήταν μια σπάνια στιγμή συλλογικότητας που αποτύπωσε την ανάγκη των πολιτών για έναν πιο ανθρώπινο δημόσιο χώρο.
Η αντίδραση του Δήμου
Την επομένη, συνεργείο του Δήμου εμφανίστηκε στο σημείο, αντικαθιστώντας την αυτοσχέδια ράμπα με νέα κατασκευή. Μίλησαν για «πρόχειρη παρέμβαση» του Κωνσταντίνου, παραδέχθηκαν όμως πως η πράξη του λειτούργησε ως σήμα συναγερμού.
«Δεν χρειάζομαι χειροκρότημα – χρειάζεται σχέδιο»
Ο Κωνσταντίνος, μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή, έδειξε ξεκάθαρα πως δεν επεδίωκε ούτε προβολή ούτε εύσημα.
«Δεν αισθάνομαι δικαιωμένος. Ο θυμός μου είναι μεγάλος. Όταν πήγαινα μόνος μου και ζητούσα λύση, μου έλεγαν ότι δεν υπάρχουν χρήματα ή προσωπικό. Μόνο όταν έγινε θέμα στα ΜΜΕ έσπευσαν να επέμβουν» είπε.
Για τα δεκάδες “μπράβο” που άκουσε, ήταν επίσης ξεκάθαρος:
«Δεν θέλω μπράβο. Θέλω να γίνει πραγματική μελέτη για όλη την πόλη. Η Θεσσαλονίκη δεν χρειάζεται πρόχειρες διορθώσεις, χρειάζεται σχέδιο».
Οι δύο στιγμές που τον συγκίνησαν
Ο ίδιος ανέφερε δύο γεγονότα που τον άγγιξαν περισσότερο από όλα:
- Την άμεση βοήθεια των καταστηματαρχών που έτρεξαν να στηρίξουν την προσπάθεια.
- Το τηλεφώνημα ενός φίλου με κινητική αναπηρία που του εξομολογήθηκε πως σκεφτόταν να φύγει στο εξωτερικό, αλλά η πράξη του Κωνσταντίνου του έδωσε ελπίδα ότι «αξίζει να μείνει και να παλέψει».
