Η νέα κινηματογραφική προσέγγιση στον Superman, δια χειρός James Gunn, φέρνει έναν ήρωα πιο ανθρώπινο από ποτέ. Ο Κλαρκ Κεντ, μερικά χρόνια μετά την εμφάνισή του ως ο “Άνθρωπος από Ατσάλι”, καλείται να αντιμετωπίσει τον διαχρονικό του εχθρό, τον Lex Luthor, αλλά και κάτι πιο σύνθετο: τον εαυτό του.
Η ταινία δεν επικεντρώνεται μόνο σε εντυπωσιακές μάχες ή εφέ. Εστιάζει στη συναισθηματική διαδρομή του ήρωα, την προσωπική του σύγκρουση με την κληρονομιά του και τις αρχές του. Ο Superman του Gunn δεν είναι το “όπλο” της κυβέρνησης ούτε το πρόσωπο κάποιας εθνικής υπερηφάνειας – είναι μια φιγούρα ελπίδας για όσους δεν έχουν φωνή. Προστατεύει ένα περιθωριοποιημένο έθνος και, μέσα από αυτή την αποστολή, φέρνει στο φως μια ηθική σύγκρουση με το σύστημα.
Ο David Corenswet αποδίδει έναν Superman που δεν φοβάται να δείξει την ευαλωτότητά του. Οι αδυναμίες του δεν κρύβονται πίσω από τη στολή: τις παραδέχεται, τις αντιμετωπίζει, και κάπως έτσι, κερδίζει ξανά τη θέση του ως σύμβολο – όχι υπεράνθρωπης δύναμης, αλλά ανθρώπινης κατανόησης.
Στο πλευρό του, η Lois Lane, παλεύει με τις δικές της φοβίες για τη δέσμευση. Και ο ίδιος ο ήρωας, σε μια συγκινητική εξομολόγηση, παραδέχεται: “Δεν εκπροσωπούσα κανέναν εκτός από τον εαυτό μου – και έκανα το καλό”.
Μετα-κρίση και κομμένες σκηνές
Η ταινία δεν σταματά στους τίτλους τέλους. Δύο επιπλέον σκηνές περιμένουν το κοινό, αν μείνει για λίγα λεπτά ακόμη στην αίθουσα.
Στην πρώτη, ο Superman και ο Krypto (ο σκύλος του) εμφανίζονται στο φεγγάρι, κοιτώντας σιωπηλά τη Γη. Μια ήρεμη στιγμή που παραπέμπει στο κόμικ All-Star Superman, το οποίο αποτέλεσε βασική έμπνευση για τον Gunn. Όπως και στο κόμικ, έτσι και εδώ, ο ήρωας αναζητά τη συμφιλίωση με το σύμπαν, πριν το αποχαιρετήσει – ή τουλάχιστον, πριν επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του μέσα σε αυτό.
Η δεύτερη σκηνή αφορά τον Superman και τον Mister Terrific, μπροστά σε ένα κτίριο που ανοικοδομήθηκε μετά από τις συνέπειες των πράξεων του Lex Luthor. Το κτίριο, αν και φαινομενικά διορθωμένο, δεν είναι συμμετρικό. Ο Superman το επισημαίνει, ο Mister Terrific αντιδρά, κι εκείνος απαντά με μια απλή, ανθρώπινη συγγνώμη: “Έι φίλε, συγγνώμη. Δεν έπρεπε να το αναφέρω”. Ένας υπερήρωας που ζητάει συγγνώμη, χωρίς υπεροψία, χωρίς εφέ. Αυτός είναι ο Superman του Gunn.
Μια νέα εποχή για το υπερηρωικό σινεμά
Η νέα ταινία του James Gunn δεν είναι μια ακόμη υπερπαραγωγή με καταιγιστική δράση και προβλέψιμες κορυφώσεις. Είναι μια αφηγηματική μετατόπιση. Προτείνει ότι ο ηρωισμός μπορεί να βρίσκεται και στις μικρές, προσωπικές στιγμές. Στην ευθύνη, στη θλίψη, στη συγχώρεση.
Το αν αυτή η αλλαγή βρήκε θετική απήχηση ή όχι, είναι στο χέρι του κοινού. Πάντως, οι πρώτες εντυπώσεις δείχνουν πως ο κόσμος είναι έτοιμος να δεχτεί έναν Superman που μοιάζει λίγο περισσότερο… με εμάς.
