Ένα μακάβριο εύρημα αποκαλύφθηκε στην αυλή του παλατιού ενός επισκόπου στο Chelm της Πολωνίας, όπου ανακαλύφθηκε ο τάφος ενός παιδιού που είχε θαφτεί σύμφωνα με μεσαιωνικές αντιλήψεις περί βρικολάκων.
Στον τάφο, βρέθηκε ο σκελετός ενός παιδιού, που ήταν ακέφαλος, ενώ οι πέτρες στη θέση του κρανίου μαρτυρούσαν την πρόθεση να μην «επιστρέψει» από τον θάνατο.
Η ανακάλυψη έγινε τυχαία από εργάτες κατά τη διάρκεια ανακαίνισης στο παλάτι, το οποίο χρονολογείται από τον 13ο αιώνα και αποτελεί σημαντικό πολιτιστικό μνημείο. Αμέσως κλήθηκαν αρχαιολόγοι για να αναλάβουν την έρευνα, οι οποίοι διαπίστωσαν ότι το παιδί είχε πεθάνει από φυματίωση κατά τη μεσαιωνική περίοδο, πιθανώς λίγο πριν ή μετά την ανέγερση του ναού.
Το ιδιαίτερο αυτό ταφικό έθιμο υποδηλώνει φόβους των κατοίκων για την πιθανή “ανάσταση” του παιδιού, καθώς το σώμα είχε τοποθετηθεί ακέφαλο, με μεγάλες πέτρες να έχουν τοποθετηθεί στο σημείο του κρανίου. Οι πέτρες και το γεγονός ότι το κρανίο ήταν θαμμένο ξεχωριστά και μπρούμυτα αποσκοπούσαν στην αποτροπή μιας υποτιθέμενης «επιστροφής».
Οι αρχαιολόγοι ανέφεραν πως η τοποθεσία του τάφου δεν ήταν τυπικό νεκροταφείο, γεγονός που υποδηλώνει ότι το παιδί μπορεί να θεωρήθηκε καταραμένο. Στην κεντρική Ευρώπη, κατά τη μεσαιωνική περίοδο, ο φόβος για τα βαμπίρ ήταν έντονος, ειδικά σε περιοχές που πλήττονταν από επιδημίες και εισβολές, με αποτέλεσμα να εφαρμόζονται ιδιαίτερα ταφικά έθιμα για να αποτρέψουν την «ανάσταση» των νεκρών.
