Από τις καλύτερες αντιπυρικές ζώνες είναι το κυπαρίσσι. Δεν καίγεται όπως το πεύκο. Από την αρχαιότητα ήταν γνωστό.
Έφτιαχναν ζώνες με κυπαρίσσια, και δεν περνούσαν οι φλόγες. Κάθε πόλη είχε περίμετρο περίβολο από κυπαρίσσια, πυκνό και σε τριπλή ή τετραπλή σειρά
Τα πεύκα τα χρησιμοποιούσαν σε εύρος οι Ρωμαίοι, διότι αφενός τα φύτευαν παντού για ξυλεία και ως καύσιμη ύλη, αφετέρου έκαιγαν τα δάση ως στρατιωτική τακτική για έλεγχο των υπόδουλων (βλέπε Lucretius).
Αφού έκοβαν τα κυπαρίσσια και τον δρυ και άλλα δένδρα έβαζαν το εύφλεκτο πεύκο πυκνά έξω από κάθε πόλη, ώστε αν γίνονταν εξέγερση, να έκαιγαν όλο το χωριό ή την εξεγερθείσα πόλη.
Οι Ρωμαίοι σε μεγάλο βαθμό ευθύνονται για το εύρος που έχει το πευκοδασος και στην Ελλάδα, διότι είχε διπλή χρήση: γρήγορη ξυλεία και εύφλεκτη βόμβα των ντόπιων ενάντια σε εξέγερση.
Στον Θεόφραστο βρίσκουμε και πηγή για την χρήση του έλατου από τους Έλληνες αντί για το πεύκο για την δημιουργία πλοίων, αλλά τα δάση ήταν μεικτά.
Οι Έλληνες, για να αντισταθούν στους Ρωμαίους που έβαζαν φωτιά στο δάσος γύρω από τις πόλεις όταν ήθελαν να καταστείλουν εξεγέρσεις, φύτευαν στα νεκροταφεία έξω από την πόλη διάδρομο από πυκνά κυπαρίσσια.
Έτσι, σε περίπτωση φωτιάς, υπήρχε δίοδος εξόδου και διαφυγής. Την παράδοση αυτή συνέχισαν και οι χριστιανοί στα κοιμητήρια, δίχως όμως να γνωρίζουν γιατί το κάνουν.
