Ένας άνδρας εντόπισε πρόσφατα ένα ταλαιπωρημένο τσακάλι σε κοντινή απόσταση από κατοικημένη περιοχή στη Γυρτώνη, έξω από τη Λάρισα.
Το ζώο, που πιθανότατα έψαχνε τροφή, φάνηκε ατάραχο από την ανθρώπινη παρουσία, παρόλο που δεν είναι σύνηθες να το συναντά κανείς σε τέτοιες περιοχές.
Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι τα τελευταία χρόνια οι πληθυσμοί των τσακαλιών στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί. Ειδικά κατά τους χειμερινούς μήνες, τα τσακάλια κατεβαίνουν από τα βουνά αναζητώντας τροφή, γεγονός που έχει οδηγήσει σε επιθέσεις σε κτηνοτροφικές μονάδες, κυρίως σε αιγοπρόβατα, ακόμη και σε σκυλιά.
Το τσακάλι (Canis aureus) προτιμά περιοχές που συνδυάζουν φυσική βλάστηση, αγροτικές καλλιέργειες, πυκνούς θαμνώδεις χώρους κοντά σε ρέματα, παραποτάμια δάση και υγρότοπους. Παρά το γεγονός ότι είναι σαρκοφάγο, είναι παμφάγο ζώο και η διατροφή του ποικίλει ανάλογα με την εποχή. Τρέφεται με φρούτα, καρπούς, ερπετά, μικρά θηλαστικά, και νεκρά ζώα, συμβάλλοντας έτσι στον έλεγχο των πληθυσμών των τρωκτικών σε αγροτικές περιοχές.
Στην περιοχή των Βαλκανίων συναντάται ο μεγαλύτερος πληθυσμός τσακαλιών στην Ευρώπη, ενώ στην Ελλάδα υπήρξε στόχος εξόντωσης (1974-1981). Παρά την προσπάθεια μείωσης του πληθυσμού, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η ανάκαμψή τους και η επιστροφή τους σε περιοχές όπου είχαν εξαφανιστεί για δεκαετίες. Η ανθεκτικότητά τους και η ικανότητά τους να προσαρμόζονται σε μικρά, ανθρωπογενή περιβάλλοντα έχουν συμβάλει σε αυτό. Σημαντικοί πληθυσμοί έχουν καταγραφεί στις περιοχές της Θεσσαλονίκης, της Χαλκιδικής και των Σερρών. Δεν είναι σαφές αν τα τσακάλια στη χώρα συμβάλλουν στη μετάδοση της λύσσας ή άλλων ασθενειών.
